Beam me up, Scotty

De ene dag zit je nog rustig onder een boom op je net verworven Achterhoekse landgoed, de volgende dag ben je weer in het ziekenhuis, onder de MRI scanner. Het kan tenslotte niet alle dagen feest zijn, dus als je de vorige dag bij de notaris officieel grootgrondbezitter bent geworden, dan moet daar natuurlijk wel wat tegenover staan. Voor wat, hoort wat, zullen we maar zeggen.

In de afgelopen 1.5 jaar hebben wij als gezin een medische reputatie opgebouwd waar je u tegen zegt. Een kleurrijk palet van medici is ons al ten deel gevallen: van kinderartsen, maag-lever-darm-specialisten tot neurologen. Weinig medisch instrument is ons vreemd, van röntgenapparaat tot rectum-canule is ondertussen de revue gepasseerd. Een spoedcursus medicijnen is er niks bij.

In de wondere wereld van de MRI hadden wij tot voor kort echter nog geen stap gezet. Het is belangrijk om je altijd te blijven ontwikkelen, dus in die zin is het maar goed dat ikzelf net zo gebrekkig blijk te zijn als de rest van mijn gezin. Het was toch jammer geweest als er opeens abrupt een einde was gekomen aan onze onvrijwillige medische opleiding. En je weet tenslotte maar nooit hoe wij de medische wereld nog van dienst kunnen zijn met ons falend genenpatroon. Vooral manlief heeft het gevoel dat hij echt wat terug doet voor de wetenschap door met mij in het huwelijk te treden.

MRI_1Alhoewel ik mij met liefde ten dienste stel van de maatschappij, ben ik van mening dat mijn taak nu volbracht is. Ik ben bereid te praten over het op de wereld zetten van nog meer gemankeerde kinderen, als ik maar niet meer de MRI scanner in hoef. Het gevoel in Space Mountain gelanceerd en daarna levend begraven te worden is wat mij betreft genoeg om mijn wetenschappelijke taak als volbracht te beschouwen.

Ik ben niet bijzonder claustrofobisch aangelegd. In kleine ruimtes functioneer ik prima en ook in de lift zet ik het niet op een hyperventileren. Maar in mijn onderbroek vastgelegd in een zoemende metalen buis vind ik het toch wat minder goed toeven. Vooral ook als ze je daarbij nog een soort Hannibal Lecter-achtige contrapsie op je hoofd zetten en ze in een koptelefoon een krakende radiozender met Gangster-rap aanzetten. Het zou me niets verbazen als er op de scan allemaal grote vlekken op mijn hersens te zien zijn. Dat is geen Multiple Sclerose, dat is pure doodsangst.“Ja, we spuiten nu even wat contrastvloeistof in uw arm, hoor! Voelt u niks van” riep halverwege de procedure opeens een mysterieuze stem. Voor ik vanuit de drie luchtgaatjes in mijn horrormasker een persoon had kunnen ontwaren drong een naald mijn arm binnen en begon het in mijn mond te smaken alsof ik een 2 euro munt had ingeslikt. “Sommige mensen krijgen een metalige smaak in de mond, maar meestal merk je er niks van, hoor” meldde de stem nog voordat zelfs het gescheld van 50 Cent weer werd overstemd door het oorverdovende geraas van het apparaat.Na 45 angstige minuten, waarin mijn verkrampte lichaam van al het gedwongen stil liggen spontaan spasmen was gaan vertonen, was er licht aan het eind van de tunnel. Tot mijn grote opluchting bleek ik toch niet omhoog gestraald te zijn door een vijandig ruimteschip. Blijkbaar ga je ook nog hallucineren van die contrastvloeistof. Wat mij betreft is hiermee mijn bijdrage geleverd. Als de dames en heren medici het goed vinden, ga ik dan nu weer onder mijn boom zitten, op mijn eigen zorgboerderij. Ik vind dat ik inmiddels wel cum laude geslaagd ben als medisch autodidact.

Share

Eén voor allen, allen voor één

Wij zijn een gemankeerd gezin. Ik kan er maar beter voor uitkomen. Terrorist nr. 1 is autistisch. Dat vermoedden wij zelf al heel lang, maar sinds kort wordt dat ook onderschreven door een peloton aan kinderpsychiaters en hulpverleners. Terrorist nr. 2 is al vanaf haar geboorte ziek. Chronische darmproblemen, die de artsen voor een raadsel doen staan. Binnenkort mag het derde kinderziekenhuis zich over de situatie het hoofd breken. Ikzelf heb recent te horen gekregen dat ik Multiple Sclerose heb. En manlief is natuurkundige, wat natuurlijk al een kwaal op zichzelf is.

Het kopen van een woonboerderij in the middle of nowhere, samen met mijn ouders, is dan ook een noodzakelijk kwaad. Op deze manier kunnen we elkaar een beetje helpen en zijn we bovendien niemand tot last. Vroeger werden de melaatsen verbannen naar een inrichting in de bossen, tegenwoordig hebben we de zogenaamde ‘participatiemaatschappij’. Eigenlijk is er sinds de middeleeuwen helemaal niet zoveel veranderd.

HandsOmdat wij brave burgers zijn, voldoen wij graag aan onze plicht om de maatschappij niet op te zadelen met onze gebreken. We kopen een lap grond zodat onze zoon de normale kinderen in de speeltuin niet afschrikt met zijn autisme, gaan onze eigen groenten verbouwen zodat de arme boeren in de Derde Wereld zelf ook nog te eten hebben, pimpen een ingezakte boerderij op zodat mijn ouders straks niet de verzorgingstehuizen hoeven overbevolken en bakken ons eigen glutenvrije brood zodat mijn dochter niet steeds een bed in het ziekenhuis bezet houdt. Participatie ten top. Aan ons heeft het niet gelegen.

Wij begrijpen dan ook niet helemaal waar nu opeens de zogenaamde ‘Mantelzorgboete’ vandaan komt. Schijnbaar vinden de dames en heren politici het wel logisch om gepensioneerden die bij hun kinderen in huis wonen vanaf Juli 2015 300 euro afhandig te maken. Want het is zo lekker voordelig om voor elkaar te zorgen. Toch? Tja, ik weet het niet, hoor. Ik was me er niet van bewust dat mensen minder gaan eten als ze in hetzelfde huis wonen. Of minder vaak onder douche gaan, minder licht nodig hebben, minder vaak een pannetje piepers op het vuur zetten. Zo wordt het begrip ‘samen zullen we alles delen’ wel erg opgerekt.

Een beetje eigen verantwoordelijkheid nemen, zelf de lasten van je eigen leven dragen, niet per definitie leunen op de steun en de financiën van de overheid, daar is nog wel wat voor te zeggen. Ik wil best een bijdrage leveren aan de karrenvracht medicijnen die mijn dochter nodig heeft. We vragen géén PGB aan voor onze zoon, want de uitwassen van het combineren van onze gebrekkige genen willen we best zelf bekostigen. En als mijn ouders straks niet meer eigenhandig hun soep naar binnen kunnen lepelen, dan trek ik zelf wel een verpleegstersuniformpje aan. Echt, de hand in eigen boezem steken, daar doen wij niet moeilijk over.

Maar participeren zonder geld wordt lastig. Zorgen voor een ander is niet gratis. En naast geld kost het ook tijd en energie. Als maatschappij zouden we voor elkaar moeten zorgen. Omdat we met z’n allen dit land delen. Omdat niet iedereen evenveel geluk heeft in het leven. Omdat we het met elkaar moeten doen. Samen sta je sterker. Althans, dat dacht ik. Ik snap dat ik het rariteitenkabinet dat mijn gezin is, zelf heb gecreëerd. Daarvoor mijn nederige excuses aan het kabinet. We zullen zorgen dat we nooit meer van ons erf afkomen. Dan heeft u er zo weinig mogelijk last van. Ik heb alleen nog één klein verzoekje: betaalt u dan voortaan mijn hypotheek?

Share

De Zweedse hel

May11_2014_1Vandaag werd ik wakker met de geur van warme croissantjes in mijn neus en het gegiechel van twee enthousiaste terroristen. In de keuken presenteerde manlief met gepaste trots een feestelijk ontbijt. “Mama, dit is voor jou, maar ook wel een beetje voor mij, hoor!” juichte Terrorist nr. 1 terwijl hij zijn vinger in de slagroom doopte. Terrorist nr. 2 deed een greep in de aardbeien en en probeerde ondertussen mijn bakje jam leeg te likken. Hoezo Sinterklaas, Kerst, of verjaardag? Moederdag is de favoriete feestdag van mijn kinderen.

Ik had natuurlijk kunnen weten dat dit spectaculaire ontbijt een list was. Een manier om mij, middels cappuccino en luchtig geklopte slagroom, gunstig gestemd te krijgen. Bij de laatste hap van mijn muffin, griste manlief mijn bord weg en kondigde aan wat geen enkele moeder op zondagochtend wil horen: “Zo. En straks gaan we naar Ikea”. Het is dat ik midden in een suiker rush zat, anders had ik nog wel geprotesteerd. Je moet het hem nageven: een sterk staaltje strategie.

In de afgelopen jaren hebben wij minstens drie volledige interieurs aangeschaft bij onze Zweedse vrienden. Na iedere verhuizing nemen we ons voor om nooit meer één voet over de drempel te zetten, maar vooralsnog falen we jammerlijk. Voor de boerderij zouden wij slechts authentieke spullen kopen. Weg met alle berkenfineer, geen Billy zou er meer in komen. Toen we voor het eerst de boerderij gingen bezichtigen, bleek er vlakbij een enorme Ikea te zitten. Vanuit onze ooghoeken keken manlief en ik elkaar schuldbewust aan. “We hebben nog wel een kastje nodig…” mompelde manlief. Tja. Het vlees is zwak. Maar dit is echt de laatste keer geweest. Vanaf nu houden we onze poot stijf. Als je namelijk een keer met twee hyperactieve peuters naar Ikea bent geweest, ben je voorgoed genezen. Nadat Terrorist nr. 1 het speelhuisje in de hal had afgebroken en Terrorist nr. 2 zichzelf bijna van de roltrap had geworpen was de toon gezet. En toen waren we nog niet eens voorbij het restaurant.

May11_2014_4Half Nederland had blijkbaar besloten de middag door te brengen in de blauwe Zweedse loods en dus zagen we Terrorist nr. 1 binnen afzienbare tijd tussen de kooplustigen verdwijnen. Terwijl manlief een sprintje tussen de slaapbanken door trok om hem te onderscheppen, moest ik ondertussen proberen Terrorist nr. 2 een felgele afwasteil afhandig te maken. Na ruim 10 minuten onderhandelen (“Nee, mama! Geeffe hier! Is een hoed! GEEF ME DIE HOEOEOEOEOEOED!!!”) moest ik de handdoek in de ring gooien en lijdzaam toezien hoe mijn dochter de hele Ikea door marcheerde met een afwasteil op haar hoofd.

Ondertussen deed manlief op de kinderafdeling een dappere poging om Terrorist nr. 1 onder een hoogslaper vandaan te praten, waar hij zich verschanst bleek te hebben. Terrorist nr. 2 zag daarop haar kans schoon om haar afwasteil vol te laden met allerhande pluche beestjes en nachtlampjes, onder de triomfantelijke verkondiging: “Ik neeme die mee, hoor!”. De afkeurende ogen van de andere bezoekers priemden in onze rug. Zwetend en met het schaamrood op de kaken vluchtten we het magazijn in.

Toen Terrorist nr. 1 met een schijnbeweging het winkelwagentje met zijn zusje erin kaapte en slingerend tussen de stellages verdween, hebben we heel even overwogen om onze kinderen te doneren aan Ikea. Waarschijnlijk komen we over een jaar toch weer een nieuw huisraad kopen, dus dan kunnen we ze wel weer ophalen uit Småland. Bij nader inzien leek dat me toch niet zo in de sfeer van moederdag passen. Met een milkshake en een pakje sap wisten we ze uiteindelijk naar de auto te lokken. Ja, moederdag is de favoriete feestdag van mijn kinderen.

Share

Stressbestendig

Verhuizen staat hoog in de top-10 van stressveroorzakers. Het liefst slaan we ergens kamp op en schieten daar de rest van ons leven wortel. Als we iets minder geëvolueerd zouden zijn, zouden we bij het betrekken van een huis er een rondje omheen plassen om ons territorium af te bakenen. De mens is een honkvast wezen. In de afgelopen vijf jaar ben ik zes keer verhuisd. Dat kan twee dingen betekenen: of ik ben buitengewoon stressbestendig, of ik ben een beetje gek.

May9_2014_1Het zou logisch zijn als ik op dit moment helemaal stijf zou staan van de stress. Ik heb namelijk nog nooit een hamer vastgehouden, laat staan een boerderij verbouwd. Alle planten die ik ooit heb bezeten, zijn een tragische dood gestorven en nu moet ik een hele hectare aan flora en fauna levend zien te houden. Bovendien heb ik een grondige hekel aan troep en viezigheid, maar zit ik waarschijnlijk de komende 10 jaar tot aan mijn nek in het stof en de rotzooi. Een zenuwinzinking is vooralsnog echter uitgebleven.

Daarentegen heeft mijn omgeving plaatsvervangend last van verhuisstress. Een goede vriendin, die trouw vier van de zes verhuizingen plafonds geschilderd, Ikea meubels in elkaar geschroefd en vloeren gelegd heeft, voelt zich genoodzaakt om nu een Greenwheels abonnement te nemen. “Omdat jij weer zo nodig zo ver weg moet wonen” verzuchtte ze wanhopig. Een andere vriendin wordt momenteel geterroriseerd door mijn katten, die zij liefdevol heeft opgenomen om ze te beschermen tegen het verbouwingsgeweld. “Ze maken me iedere ochtend om 05.30 uur wakker…” klonk het gisteren enigszins vermoeid door de telefoon. En weer een andere vriendin liet weten dat zij al mijn spullen wel zou inpakken, want dat het anders ongetwijfeld een chaos zou worden.

Iedere verhuizing wordt ook steeds een stukje erger. In Amsterdam-Oost werden mijn vrienden aangevallen door een kolonie agressieve duiven op mijn balkon. Toen ik naar Amerika verhuisde moesten ze al mijn spullen in twee koffers zien te proppen. Eenmaal terug in Nederland moesten er een wasmachine en een droger drie trappen opgesjouwd worden en nog geen 1.5 jaar later ook weer naar beneden. En nu wacht hen dan de woonboerderij, mijn absolute pièce de résistance, de grande finale. Schilderen, vloeren leggen, spullen sjouwen, ongedierte verdelgen, het kan niet op. Hier hebben ze al die jaren voor getraind.

May9_2014_4Het is een wonder dat ik na vijf jaar verhuizen überhaupt nog vrienden heb. Zelf was ik er na twee keer laminaat leggen echt wel klaar mee geweest. Dat is natuurlijk meten met twee maten en dus neem ik dit keer mijn verantwoordelijkheid. Ik bestijg zélf de verfladder, scheur vloerkleed los en pak de dozen uit. Maar stressbestendig zijn blijkt toch wat lastiger dan gedacht, als je bij het witten van de plafonds een plens verf in je gezicht krijgt. Of als je al je nagels breekt tijdens het lospeuteren van restjes behang.

Als ik nou toegeef dat ik niet stressbestendig ben, maar inderdaad gewoon een beetje gek. En beloof dat dit écht, heus, mijn allerlaatste verhuizing is. Dat ik straks in therapie zal gaan, om te leren mijn verhuisdrang te bedwingen. Wil er dan misschien toch nog iemand een vloertje komen schuren?

Share

Het ultieme offer

Als je kinderen krijgt is het zaak dat je zelf volwassen wordt. Het is namelijk de bedoeling dat je die kinderen allerlei dingen leert en dat ze het idee hebben dat jij ze wegwijs kunt maken in de wereld. Dat betekent dat je moet doen alsof je alles weet en overal een oplossing voor hebt. Het moederschap is voor mij dus geen enkel probleem, want ik heb de wijsheid in pacht en ik geef geweldig advies.

Wat ik echter niet had ingecalculeerd toen ik Terrorist Nr. 1 op de wereld zette, was dat er ook van je verwacht wordt dat je je eigen angsten niet op je nageslacht projecteert. Schijnbaar is dat echt een no go en gegarandeerd aanleiding voor een stevig rondje therapie op jongvolwassen leeftijd. Zwaar overdreven vind ik, want wat is nou het leven zonder een klein traumaatje? Maar ik heb me laten vertellen dat je daar als ouder tegenwoordig ernstig op aangekeken wordt.

April12_2014_5Mijn zoon verzamelt beestjes. Je kunt de wereld aan speelgoed voor hem kopen, maar het is niet aan hem besteed. Het liefst ligt hij de hele dag op zijn buik in de tuin, te zoeken naar beestjes. Wormen, pissebedden, lieveheersbeestjes, spinnen, hoe glibberiger en hoe meer poten, hoe beter. Hij stopt ze in een speciaal doosje en loopt daar dan rustig een hele dag mee rond. Dan praat hij tegen ze. Of dat normaal is betwijfel ik, maar hij is in ieder geval één met de natuur.

Dat kan ik van mijzelf niet zeggen. Als iets meer dan vier poten heeft, haak ik af. Ik ben dat rare mens dat op een terras iedere drie minuten spastisch opspringt omdat er vijf tafeltjes verder een wesp gesignaleerd is. Manlief nam mij op één van onze eerste dates mee naar een vlindertuin, want dat leek hem wel romantisch. Gillend ben ik er doorheen gerend. Eigenlijk weet ik niet hoe hij me daarna nog zover gekregen heeft dat ik met hem getrouwd ben.

Al 3.5 jaar ben ik verwikkeld in een innerlijke strijd. Ik weet dat ik de liefde van Terrorist nr. 1 voor de natuur moet waarderen. Dat het goed is dat hij moeder aarde en al haar bewoners omarmt. Dat ik blij moet zijn met een jongetje dat liever met regenwormen praat dan dat hij Grand Theft Auto speelt op zijn peuter-tablet. Maar stiekem wilde ik dat ik wat beter mijn best gedaan had op het projectievlak. Want die doosjes met pissebedden op de koffietafel, daar zou ik toch best zonder kunnen.

En nu breng ik dan het ultieme offer: ik ga ergens wonen waar meer beestjes zijn dan mensen. Wat mij betreft overstijg ik mezelf als moeder. Niet alleen verbloem ik iedere dag weer dapper mijn angst als Terrorist nr. 1 me een potje krioelende beestjes onder mijn neus houdt. Ik maak mijn eigen behoefte aan een insectenvrij leven ondergeschikt aan de natuurliefde van een peuter. Die bos moederdagbloemen mag dit jaar wel enorm zijn…

Gelukkig heb ik nog een dochter. Ook op haar heb ik mijn angst niet overgedragen, maar mijn oplossingsgerichtheid heeft ze wel meegekregen. Toen haar grote broer laatst enthousiast op een spin wees en ze mij vanuit haar ooghoeken wit zag wegtrekken, marcheerde ze er doelgericht op af. Kordaat en onder luid protest van Terrorist nr. 1 zette haar voet op het beest. “Zo” was haar geruststellende commentaar, “gewoon eveh doodmakeh, mama!”. Ik weet niet of ik het zonder haar zou overleven op de boerderij.

Share

1 32 33 34 35