Onverrichter zake

Het is woensdagmiddag als we over de drempel van het kinderziekenhuis stappen. Ik met mijn dochter aan de hand, haar vader met de luiertas over zijn schouder. “Moet ik hier nou wéér naartoe?” het stemmetje van Terrorist nr. 2 klinkt verontwaardigd, terwijl ze gepikeerd op de glazen lift in het midden van de hal wijst. Ik knijp bemoedigend in haar kleine handje, mijn ogen ontmoeten die van haar papa. Hij vindt het ook pijnlijk haar dat te horen zeggen, zie ik in zijn blik. “Ja lieverd, ik kan er ook niks aan doen” zeg ik verontschuldigend en ga even op mijn hurken voor haar zitten. “Maar vandaag gaan we alleen maar even praten met de dokter, goed?”. Haar blauwe oogjes kijken me argwanend aan. “Niet prikken?” vraagt ze aarzelend. Ik strijk over haar hoofd. “Nee liefje” zeg ik zachtjes, “vandaag gaan we niet prikken”. Maar die herinnering staat haar, en ja, mij ook, blijkbaar nog net wat al te vers voor de geest.

“Mevrouw, denkt u dat u het alleen af kan, of moeten we er maar even iemand bij roepen?”. Ik was enigszins verbaasd over die vraag een week eerder en antwoordde in al mijn naïviteit dat het heus wel lukken zou. Hoe moeilijk kon het namelijk zijn, een buisje bloed afnemen? Maar de prikster was niet overtuigd en riep de papa, die lijdzaam in de wachtkamer op zijn nagels zat te bijten, erbij voor assistentie. En nodig was het, zo bleek al gauw. Met mijn worstelende dochter op mijn schoot, haar armpje stevig gefixeerd in de houdgreep van haar eigen vader, werden er zeker tien buisjes bloed afgetapt. “Nee mama, laat me los! Ik wil het niet!” het gegil ging werkelijk door merg en been. En in dat kleine lijfje zit meer kracht dan je denkt, dus ik voelde me de optimale rotmoeder, want in plaats van haar te troosten, moest ik haar in bedwang houden. Mijn eigen kleine meisje, die juist in mijn armen wilde wegvluchten.

Stiekem heb ik zelf na afloop een paar tranen gelaten, terwijl mijn dochter snikkend lag uit te huilen op mijn schouder. Gehoopt, gewenst en verzocht dat we nu eindelijk een stap verder zouden komen. Zodat het niet weer voor niks zou zijn geweest. Die tien buizen bloed. Het gegil. En al die tranen. Maar nee, opnieuw vangen we bot. Want een week later zitten we tegenover onze kinderarts, na ruim een uur nerveus wachten op de poli. Onze kinderarts die ons een scherm met cijfertjes laat zien. Bloedwaardes, ontstekingswaardes. Sommige normaal, sommige een beetje in het rood. Maar het betekent niks, of in ieder geval niet iets duidelijks. “Bent u teleurgesteld?” vraagt hij voorzichtig. Teleurgesteld? Omdat er geen enge ziekte op dat scherm staat? Nee, natuurlijk niet. Maar zijn we opgelucht? Nee, ook dat niet. Want Terrorist nr. 2 klaagt nog steeds over buikpijn. Iedere dag. En wéér, nog steeds, weten we niet waarom.

Zo langzamerhand voel ik me afgestompt. Murw geslagen door de witte jassen. Niet omdat die het slecht bedoelen, maar omdat ze ons blijkbaar gewoon niet verder kunnen helpen. En wij opnieuw naar huis kunnen met een kind met pijn. Een meisje dat klaagt over haar buik, en nu ook steeds vaker over haar benen en haar handen. De helft van de resultaten zijn weliswaar nog niet binnen, want die betreffen de echt héle enge ziektes, dus dat zwaard van Damocles moeten ze helaas nog net wat langer boven onze hoofden laten hangen. Ik mag oprecht hopen dat straks, na weer vier lange weken wachten, dat scherm dan niet alleen maar rode cijfertjes laat zien. Maar tegelijkertijd denk ik: wat als dat inderdaad niet zo is? Wat als we nog steeds blijven rondtasten, in dat schemerig, grijs gebied? Met een meisje dat soms opeens lijkt te blaken van gezondheid, maar dan plotseling opeens weer in het ziekenhuis terecht komt? Zij grijs, zweterig en apathisch, wij opnieuw met onze handen in het haar.

Na een paar jaar dokteren begint bij mij de ziekenhuismoeheid toe te slaan. Merk ik dat ik onverschillig tegenover de kinderarts zit, misschien niet eens meer zo goed hoor wat hij te zeggen heeft. Lamlendigheid die me overvalt, als ik op de poli maar weer een bekertje automatenkoffie tap voor een consult dat drie uur uitloopt, weer een week naast zo’n spijlenbedje zit, weer een plas, poep en koortsgrafiek zit bij te houden. Ik droeg mijn dochtertje daar binnen toen ze nog een kleine baby was en heb haar eigenlijk een beetje groot zien worden in het ziekenhuis. Soms kijk ik naar de knuffels in haar kamer en realiseer me dan dat die allemaal in de giftshop van het ziekenhuis gekocht zijn. En eigenlijk word ik daar best droevig van. Want liever koop ik speelgoed voor mijn kind, dat niet naar lysol ruikt.

Binnenkort vieren we haar derde verjaardag en ik zou graag willen dat we daar dan nooit meer hoeven komen. Drie jaar is scheepsrecht. Een knuffel van de Intertoys en nooit meer naar het ziekenhuis. Zou dat geen mooi verjaarscadeautje zijn?

Share

10 Comments on Onverrichter zake

  1. Niek
    18 juni 2015 at 12:13 (9 jaar ago)

    Enof. Dat kadootje gun ik jullie van harte. Want wat vreselijk, die onzekerheid. Het wordt hoog tijd voor antwoorden. En hopelijk ook oplossingen.

  2. Heleen
    18 juni 2015 at 18:46 (9 jaar ago)

    Hoi Vala,

    Mijn handen zweven nu al een tijdje boven het toetsenbord. Een paar keer heb ik wat getypt, maar druk dan snel weer op backspace. Toch besloten om je een mail te sturen, want ach, wie vindt het nou niet leuk om een compliment te krijgen?
    Al een tijdje lees ik met veel bewondering je blogs. Je manier van schrijven en sarcastische ondertoon vind ik geweldig. Bovenstaande, en jouw post vandaag op de pagina van metowe over het moederschap heb ik met een enorme knoop in mijn maag gelezen. Want jeetje, ik vóel je pijn. Niet alleen omdat je je gevoel zo duidelijk kan omzetten in woorden, maar omdat ik zo goed weet hoe die pijn en teleurstelling voelt. Ik zal je niet lastig vallen met mijn persoonlijke verhaal, ik wil je gewoon even een hart onder de riem steken. En zeggen: I feel you! Iets met gedeelde smart of zo ;)
    Ik wens jou en je liefsten het aller beste en ik hoop oprecht dat er betere tijden voor je komen.
    PS je hoeft deze reactie niet openbaar te gooien hoor, ik wou je gewoon even een berichtje sturen

    Groetjes,
    Heleen Droog.

    • Heleen
      18 juni 2015 at 19:11 (9 jaar ago)

      Hmm dit is dus niet de manier om je een persoonlijk berichtje te sturen. Jammer, als ik dat had geweten was ik niet zo persoonlijk geworden.
      Groetjes.

      • Vala
        18 juni 2015 at 20:29 (9 jaar ago)

        Hi Heleen,

        Bedankt voor je lieve berichtje! Ben ik heel blij mee.

  3. jessica
    19 juni 2015 at 06:45 (9 jaar ago)

    heel veel sterkte gewenst en duim heel hard mee dat 3 inderdaad scheepsrecht is liefs xxx

  4. Marjolijn
    19 juni 2015 at 22:30 (9 jaar ago)

    Wat ontzettend naar en moeilijk allemaal voor jullie.
    Een vraag die steeds bij me opkomt: hebben jullie weleens in het niet reguliere circuit hulp gezocht? Het komt zó vaak voor dat artsen het niet weten. Ik denk bv aan een mesoloog, kinesioloog of andere voedingsdeskundigen?

    • Marjolijn
      23 juni 2015 at 09:36 (9 jaar ago)

      Ten eerste; Wat ontzettend klote dat jullie maar geen duidelijkheid krijgen t.a.v. de gezondheid van je dochter. Het is vreselijk als je weet dat je kind niet gezond is maar niet de tools hebt om haar beter te maken. Ik hoop echt dat er een keer een einde komt aan die onzekerheid voor jullie.

      Ten tweede; ik meen weleens gelezen te hebben dat jullie, en dan met name je man, niet geïnteresseerd zijn in complementaire geneeswijzen. Nu ga ik hier verder geen pleidooi houden hiervoor maar ik wil jullie graag vertellen dat ik, na jaren allerlei artsen heb afgelopen, uiteindelijk in het alternatieve circuit terecht ben gekomen en dat ik inmiddels van mijn klachten af ben. Ik moet rekening houden met een aantal zaken maar als ik dat doe dan ben ik kerngezond. Wellicht het proberen waard? Ik wil daar best meer over vertellen, ook mijn persoonlijke verhaal wil ik best delen als jullie geïnteresseerd zijn, dus mail me maar indien dat het geval is.

      Tot zover mijn (toch wel een beetje) pleidooi ;) Heel veel sterkte voor jullie meisje!

      • Marjolijn
        23 juni 2015 at 09:37 (9 jaar ago)

        Met mijn bericht wilde ik aanhaken op de vorige reactie, die toevallig ook door een (andere) Marjolijn geschreven is. Toeval bestaat niet? Haha

  5. Marjolijn
    19 juni 2015 at 22:30 (9 jaar ago)

    Wat ontzettend naar en moeilijk allemaal voor jullie.
    Een vraag die steeds bij me opkomt: hebben jullie weleens in het niet reguliere circuit hulp gezocht? Het komt zó vaak voor dat artsen het niet weten. Ik denk bv aan een mesoloog, kinesioloog of andere voedingsdeskundigen? Sterkte met alles!

Leave a reply to Marjolijn Cancel reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.