Maakbaar

Laatst had ik een gesprek met iemand over het leven. Ik ga tenslotte richting de verkeerde kant van de dertig, dus dan krijg je last van filosofische aanvallen en ga je diepgaande gesprekken voeren met andere dertigers. De fase vóór de midlife crisis, zeg maar. Over vijf jaar koop ik een rode Porsche met open dak (als ik dan tenminste ein-de-lijk dat rijbewijs heb gehaald…), maar nu zit ik nog even in de voorbereidende ‘is dit alles?’ fase. Want, wat is er in vredesnaam met mijn leven gebeurd, vroeg ik aan mijn gesprekspartner. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Met twee lieve, maar toch wel enigszins gemankeerde Terroristen en een enge sluipmoordenaar in mijn eigen hoofd, die me misschien over een tijd wel in een rolstoel zet? En hoe moet ik nu ooit nog bereiken, wat ik graag zou willen? Met mijn vermoeide hoofd in mijn handen, keek ik hem aan. Kom maar door met dat medelijden.

Wat volgde was een schouder ophalen. Want: “Het is maar wat je er zelf van maakt” was zijn mening. En mijn kaak lag op mijn enkels. Pardon? Hoezo? Wat ik er zelf van maak? Ik kan er toch zeker niks aan doen dat ik een kind heb met autisme en nog eentje met een lijfje dat niet meewerkt? En heb ik er soms voor gekozen om MS te krijgen? Nee toch zeker? Hoe moet je het leven dat je eigenlijk voor ogen had nog vormgeven, als je met zoveel rotzooi om je oren geslagen wordt? Dat is toch schier onmogelijk? Hij keek me aan, een geamuseerde glimlach om zijn mond, terwijl mijn ogen vuur schoten. Wachtte geduldig mijn woest relaas af, legde zijn hand heel even op de mijne. “Maar, wat wil je dan precies?” was toen de vraag en even werd het stil. “Nou” sputterde ik toen geïrriteerd, “schrijven natuurlijk. Dat is altijd zo geweest”. Weer die glimlach en een knikje naar mijn laptop. Want: “Je bent toch ook een schrijver, dus je hebt toch wat je wilt?”. En even was ik uit het veld geslagen.

Is het leven maakbaar? De persoon uit het gesprek is de mening toegedaan van wel. Dat is ook logisch, want hij is een zogenaamde ‘priviliged white male’, die het altijd behoorlijk voor de wind is gegaan. Omdat hij hard gewerkt heeft, dat is zeker waar, en dat dus in principe ook verdient. Maar: ook omdat het leven hem tot nu toe gunstig gezind is geweest. En dat is ook een stukje toeval. Sommige dingen kun je niet voorzien, hoe erg je ook je best doet. Ziekte, dood en andere ellende, het overkomt je en dan zit je er maar mee. Je slaat een weg in die je niet had willen nemen, maar de andere route is plotseling afgesloten en dus moet je toch dat ene pad bewandelen. Dat pad met al die kuilen in de weg, dat pad dat zoveel langer en bochtiger is dan de rechtstreekse route. Je weet wel waar je heen wilt, maar of je de plaats van bestemming nu nog wel bereikt, dat is opeens nog maar de vraag. Verwachtingen vervliegen, dromen moet je aanpassen. Daar moet je je bij neerleggen. Such is life, tenslotte. Toch?

Ik wilde altijd schrijver worden. Zo lang als ik me kan herinneren, heb ik dat gewild. Er niks anders dat mij roept, dan mijn hoofd te legen op papier. Verhalen te vertellen en te schilderen met woorden. Daar ben ik mee geboren en dat gaat nooit meer weg. Maar het leven heeft mij heel lang lamgeslagen, met autisme, ziekte en nog veel meer. En dus verdween ik langzaam naar de achtergrond van mijn eigen leven, leefde mijn leven mij, in plaats van ik mijn leven. En werd degene die ik ben en datgene wat ik eigenlijk wil, langzaam een schim van wat het ooit eens was geweest. Omdat ik dat liet gebeuren. Het is makkelijk te verzanden in onmogelijkheden en obstakels, te vergeten wie je bent en wat je kan. En vooral: te vergeten wat een kracht je hebt, als je gewoon gaat halen wat je hebben wilt, want dat, dat is de crux.

If you want it, come and claim it. Want echt, niemand anders komt het brengen. En dan opeens ligt de wereld toch weer aan je voeten. Anderhalf jaar geleden besloot ik mijn pen weer op te pakken, omdat het bloed toch altijd kruipt waar het niet gaan. En nu, eigenlijk zonder het me te realiseren, ben ik eindelijk geworden wat ik als klein meisje altijd al heb willen zijn: een schrijver. Of misschien beter gezegd: mezelf. Ondanks, of eigenlijk misschien wel dankzij, alle hordes die het leven voor mijn voeten heeft gelegd. Omdat ik me er niet door heb laten tegenhouden, er overheen gesprongen ben, omdat die weg rechtdoor, ook mét obstakels, toch nog altijd sneller is, dan de alternatieve route. En ik gewoon geen zin meer heb om ergens anders uit te komen, dan waar ik eigenlijk moet zijn.

Helemaal maakbaar is het leven niet. Want sommige dingen overkomen je en soms moet je dan weer even heel goed op de kaart kijken, voor je je weg weer kunt hervatten. Maar je komt er wel, als je maar stug door blijft lopen. En helaas, de één krijgt meer geluk toebedeeld dan de ander. Dat is oneerlijk, maar: what doesn’t kill you, makes you stronger. Hoe je omgaat met de dingen die je overkomen, dat bepaal je zelf. Dus ik draai nu de rollen om. Neem de regie over uit de handen van mijn leven en ga zelf de scepter zwaaien. Een beetje laat, maar ach, beter laat dan nooit tenslotte. Ja, mijn routeplanner doet het weer. Ik bewandel nu mijn eigen weg en ga halen wat ik hebben wil. Loop je met me mee?

Share

8 Comments on Maakbaar

  1. josephine
    13 september 2015 at 09:18 (9 jaar ago)

    Ja, heeeeeel graag, Stadsmeisje, ik loop met je mee.

  2. Neeltje
    13 september 2015 at 09:27 (9 jaar ago)

    Leef niet gisteren, niet morgen, maar vandaag! Niets zo onvoorspelbaar als het leven zelf. Maak er iets van! En ja, dat moet je zelf doen. Als je zoekt naar het geluk, zul je het niet vinden. Het geluk zal jou vinden. Let maar op! Fijne wandeling!

  3. Mindel
    13 september 2015 at 12:42 (9 jaar ago)

    Mooi verwoord Stadsmeisje. Helemaal mijn ding ook. Enne: een mens leert altijd! En mag fouten maken…
    Ken je op Twitter elke maandag van 20 – 21 uur #blogpraat al? Daar zitten je collega’s.. :)

  4. sabine
    13 september 2015 at 13:27 (9 jaar ago)

    Ik loop graag met je mee – aan de andere kant van 40 en worstelend met dezelfde punten resoneert dit blogje behoorlijk..

  5. Alexandra
    13 september 2015 at 14:05 (9 jaar ago)

    Ik geloof altijd dat alles met een reden gebeurt en het feit dat jouw zoon autisme heeft en jij zo sterk met woorden bent is in mijn ogen geen toeval. Je geeft hem en alle kinderen zoals hij al een tijd een stem, alle ouders die tegen dezelfde problemen aanlopen in het huidige onderwijsklimaat, maar die niet zo sterk in hun schoenen staan. Ik heb heel veel respect voor je zoals je dat doet en wat goed dat je je eigen koers weer gaat varen!

    • josephine
      13 september 2015 at 14:53 (9 jaar ago)

      @Alexandra: mooi gezegd!!! Dat is zo waar.

  6. Ellen
    13 september 2015 at 14:28 (9 jaar ago)

    Ik denk dat de maniet waarop jij schrijft vele moeders steun geeft. Ook ik ken autisme en schizofrenie in mijn gezin. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik elke dag mijn best doe en dat ik op de eerste plaats sta omdat ik een kar moet trekken die zwaarbeladen is. Ik wens je inspiratie humor en kracht toe. Zet hem op meisje!

  7. marlies
    15 september 2015 at 12:23 (9 jaar ago)

    Ik geloof niet dat alles met een reden gebeurt. Dat kan ik niet meer geloven als ik stilsta bij het besef dat wij en onze kinderen in het rijkere westen opgroeien, en niet in het arme zwart-Afrika, of in Syrië, om maar iets te zeggen. Ik kan niet geloven dat mensen die buiten hun wil om lijden, dat voor een reden doen. Dit gezegd zijnde ben ik ook ervan overtuigd dat je zelf iets van je leven moet maken, dankzij, en soms ondanks, al wat ons in het leven te beurt valt…

Leave a reply to Alexandra Cancel reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.