Eeuwig jong

ChanelOm de zoveel tijd ga ik een dag naar Amsterdam, om me weer jong, hip en stads te wanen. Ik verruil mijn modderige laarzen voor een paar hakken, probeer de geur van koeienmest weg te sproeien met een wolk Chanel en ga voor dag en dauw drie uur in de trein zitten om in de bewoonde wereld te komen. Je bent weliswaar zo jong als je je voelt, maar als moeder van twee hyperactieve peuters die iedere avond de Achterhoekse klei uit haar kraaienpootjes moet krabben, moet ik mijn gevoel soms een ernstig handje helpen. Afgelopen weekend stapte ik dus verheugd uit de trein in de hoofdstad, snoof genietend de geur van uitlaatgassen, cannabis en verschraalde urine op en voelde mij direct weer 25. Helaas botste er toen een hippe Amsterdamse jongen tegen mij op die daadwerkelijk die leeftijd had, greep me verontschuldigend vast en zei: “Oh mevrouw, sorry. Gaat het wel met u?”. Ik had moeten beseffen dat dat het sein was om rechtsomkeert te maken naar de Achterhoek.

Maar, niet veel later zat ik met mijn Amsterdamse vriendin cappuccino van biologisch geteelde en handmatig gemalen koffiebonen met schuim van sojamelk te drinken, op een plek waarvan ik nog steeds niet weet of het nou een winkel, kunstatelier of een café was. In ieder geval kon je er zowel koffie drinken, als oriëntaalse geurkaarsen kopen, én tegelijkertijd een expositie bezoeken van een aanstormend kunstenares. Normaliter zou je zeggen dat je minstens een hele dag nodig hebt om zoveel dingen te doen, maar de hedendaagse Amsterdammer heeft het multitasken blijkbaar tot een kunst verheven. Terwijl ik om me heen keek, realiseerde ik me bovendien dat iedereen in het etablissement 25 jaar was. Inclusief mijn vriendin, die eigenlijk 35 is. Het is spijtig dat ik er pas achter kom nu ik er weg ben, maar de bron van de eeuwige jeugd ligt blijkbaar in Amsterdam. Ik zit erover te denken manlief te vragen of ik het spaarpotje voor de verbouwing mag gebruiken voor mijn eerste Botox-behandeling. Anders kan ik de volgende keer beter in een bruine kroeg in de Jordaan gaan zitten, waar ze de laatste lichting Amsterdamse 50-plussers naartoe hebben verbannen. Dan haal ik de gemiddelde leeftijd tenminste niet zo omhoog.

Amsterdam_lunchWant ik vrees dat ik nu lang genoeg in de ontkenningsfase heb gezeten. Het wordt tijd om de waarheid onder ogen te zien. Het platteland heeft niet alleen mijn Louboutins, maar ook mijn jeugd om zeep geholpen. Ik word oud. Terwijl mijn vriendin me in obscure kledingwinkels in allerhande modieuze jurkjes hijst, vraag ik me af hoe ik daarin in vredesnaam door de polder moet fietsen, zonder minstens drie boeren te flashen. We staan een uur in de stromende regen in de rij voor de lunchtent du jour en eenmaal eindelijk aan een tafeltje moet het, overigens piepjonge, personeel de menukaart voor me vertalen. Want wat is in hemelsnaam ‘organic lemongrass ginger kawa’? In mijn tijd was een kopje verse muntthee het summun van trendy, maar ik vrees dat een dergelijke bestelling me nu alleen in een grand-café in Doetinchem nog enige allure zal opleveren. Amsterdam doet het niet meer voor een paar takjes groen in een glas water. Blijkbaar moet er in je drankje tegenwoordig minstens een stuk organische gember rond drijven, wil je er nog mee gezien kunnen worden.

En wat is er gebeurd met de mannen in Amsterdam? In de tijd dat ik me nog af en toe tegoed deed aan het loslopend stads mannelijk wild, waren het frisse, gladgeschoren jongens met streepjesblouses en nonchalante schoudertassen. Maar nu lijken de heren hun pantalons voor skinny jeans verruild te hebben, de netjes kort geknipte coupes voor wuivende manen met tot in de puntjes gestylde kuif en weelt het gezichtshaar tierig. Ik heb de comeback van de snor blijkbaar helemaal gemist en dat is jammer, want anders was ik uit protest de barricade op gegaan. Een klein beetje dons op de bovenlip is wat mij betreft nog acceptabel, maar je kunt het ook overdrijven. Er is tenslotte een reden dat Ted de Braak al jaren niet meer op televisie is.

Ik snap het blijkbaar allemaal niet meer. Niet eens zo lang geleden flaneerde ik nog ieder weekend als hooggehakte fashionista met de eerder genoemde vriendin langs de grachten. Maar nu ben ik kennelijk veranderd in zo’n zure plattelandsmuts, die het stadse tempo niet kan bijbenen. Die niet weet dat ‘granola’ tegenwoordig het nieuwe woord voor muesli is en die tijdens het shoppen aan de eigenaresse van een ultratrendy vintage boetiek vraagt of ze misschien ook nog ‘normale kleren’ heeft. “Ja, zij komt van een boerderij, hoor” vergoelijkte mijn vriendin mijn kleinburgelijke gedrag met het schaamrood op haar kaken, “In de Achterhoek”, fluisterde ze er nog snel achter haar hand achteraan. Ter compensatie voor het met mijn provinciale mentaliteit door het slijk halen van haar goede Amsterdamse naam, heb ik maar gauw een veel te duur en vooral veel te kort rokje gekocht. Ik vermoed dat ik direct wordt opgepakt voor openbare prostitutie als ik er in ons dorp de straat mee opga, maar wellicht dat ik het op Marktplaats kan verpatsen en van het geld vijf afritsbroeken kan kopen.

Na een middag designerkoffie, een broodnodig rondje retailtherapy in de Pijp en een avond Barolo drinken op de grachten, voelde ik me herboren als stadsmeisje. En dus toog ik de volgende dag in mijn nieuwe outfit terug naar het platteland. Op het station liet ik mijn portemonnee vallen, die hoffelijk werd opgeraapt door een knappe Amsterdammer van 25 jaar. “Alstublieft mevrouw” zei hij, terwijl hij zijn weelderige kuif uit zijn gezicht streek, “pas op uw spullen, hoor”. Godzijdank had manlief bij thuiskomst de verse munt al uit de moestuin getrokken. Het zal vast niet lang meer duren voor de organische gember tot de Achterhoek is doorgedrongen. Maar tot de vooruitgang me ook hier heeft ingehaald, mag ik dan op het platteland nog even doen alsof ik 25 ben?

Share

3 Comments on Eeuwig jong

  1. Anonymous
    16 oktober 2014 at 17:03 (9 jaar ago)

    hahahaha! volgens mij weet ik precies waar je allemaal bent geweest… (in ieder geval voor de koffie en de lunch)

  2. Kees de Boon
    17 oktober 2014 at 07:00 (9 jaar ago)

    Amsterdam. Voel me altijd een buitenlander als ik er ben. En als ik er vertrek, dan komt de rust. Heerlijk.

    (leuke post!)

Leave a reply to Vala van den Boomen Cancel reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.